ஸ்ரீ சங்கரரின் வேதாந்த முரசு 5

காலையில் தோன்றி மாலையில் அழியும்

அநித்தியப் பொருள்களைப் போல் அஞ்ஞானத்தால்

தோன்றும் பயன் அனைத்தும் அழிவுடையது.‍

அஞ்ஞானனியானவன் பயனில் ஆசை வைத்து

கர்த்ருத்வ போக்த்ருத்வ புத்தியுடன் கருமம் செய்கிறான்.

அவன் மதிமயங்கியவன். ‘ நான் செய்கிறேன் ‘ ‘

நான் அனுபவிக்கிறேன் ‘ என்றெல்லாம் எண்ணுகிறான்.

அஞ்ஞானிகள் தத்தம் முன்வினைக்குத் தக்கபடி

உலக விஷயமாகிற கடையைப் பரப்பி வைத்துக் கொண்டும்,

தங்கள் விதியை நொந்து கொண்டும் வாழ்க்கையில்

ஒட்டிக் கொண்டிருக்கின்றனர்.