ஒரு வீட்டுக்குப் பிச்சைக்காரன் ஒருவன் வந்தான். அந்த வீட்டுக்காரி உள்ளேயிருந்து அவனுக்கு அரிசியைக் கொண்டு வந்தாள்.
அதைத் தன் குழந்தையிடம் கொடுத்து பிச்சை இடச் செய்தாள்.
அடுத்த வீட்டுக்காரியும் அவள் செய்ததைப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தாள்.
அந்தப் பிச்சைக்காரன் தன் வீட்டு வாயிலுக்கு வந்ததும் அவளும் பக்கத்து வீட்டுக்காரி செய்ததுபோல்
தன் குழந்தையின் கைகளில் அரிசியைக் கொடுத்துப் பிச்சையிட்டாள்.
சில ஆண்டுகள் கழித்து இருவரும் இறந்தனர். மேல் உலகத்தில் தீர்ப்பு,
முந்தைய வீட்டுக்காரி சொர்க்கத்துக்கும், அவளைப் பார்த்துப் பிச்சையிட்ட அடுத்த வீட்டுக்காரி
நரகத்துக்கும் செல்ல எமதர்மன் உத்தரவிட்டான்.
அவள், எமனிடம் “இருவரும் ஒரே மாதிரிதானே தருமம் செய்தோம்?
அவளுக்கு மட்டும் எப்படி சொர்க்கத்துக்கு அனுமதிக்கலாம்?” என்று கேட்டாள்.
“இருவரும் எதைச் செய்கிறீர்கள் என்பது முக்கியமல்ல. என்ன நோக்கம் என்பதுதான் முக்கியம்.
அவள் தன் கையால் பிச்சை போடுவதைவிட அந்தப் புண்ணியம் குழந்தைக்குப் போகட்டும் என்று நினைத்துப் பிச்சையிட்டாள்.
அதனால் அவளுக்கு சொர்க்கம்.
நீயோ, தன் கையால் போட்டால் அதிக அரிசி செலவாகும்.
குழந்தை கையால் போட்டால் சிறிதுதான் செலவழியும் என்ற எண்ணத்துடன் செய்தாய்.
அதனால் உனக்கு நரகம்” என்று எமதர்மன் பதிலளித்தார்.