ஸ்ரீ சங்கரரின் வேதாந்தமுர சு. 4

இடைவிடாத தியானத்தால் ‘ நான் பிரம்மம் ‘ எனும் உண்மை

மனதில் பதியும் போது அது அஞ்ஞானத்தையும்

அதன் திரிசல்களையும் ஒரு ரஸாயனம் ( மருந்து )

நோயைப் போக்குவது போல் போக்கிவிடுகிறது.

ஒருவன் படகில் செல்லும் போது கரையிலுள்ள

மரங்கள் படகு செல்லும் திக்கிற்கு எதிராக நகர்வது போல்

அவனுக்கு பிரமை ஏற்படுகிறது. பிறவிச் சுழலில்

ஆத்மா உழல்வதாய்த் தோன்றுவதும் அப்படிப்பட்ட பிரமையே.

ஆத்மாவினிடம் அனாத்மக் கற்பனையே

அஞ்ஞானம் எனப்படுவது. அஞ்ஞானத்தின் ஒழிவே மோக்ஷம்.

இருள், இருளைப் போக்காது, ஒளியே இருளைப் போக்கும்.

அஞ்ஞானத்தை விரட்டியடிப்பது அதற்கெதிரிடையான ஞானமேயாகும்.