சிரவணத்தாலும் மனனத்தாலும் நீண்டகாலம் தொடர்ந்த
இடை விடாத தியானத்தாலும் முனிவன் ஒப்புயர்வற்ற நிர்விகல்ப
ஸமாதி நிலையையடைந்து பிரம்ம நிர்வாணப் பேரின்பத்தை
அனுபவிக்கிறான். ஆலமரத்தடியில் ஒரு விசித்திரம் காணப்படுகிறது.
குரு யெளவனமாகவும், சீடர்கள் கிழவர்களாவும் இருக்கிறார்கள்.
குருவினுடைய உபதேசம் மெளனமாய் நிகழ்கிறது. சீடர்கள்
சந்தேகங்களெல்லாம் முற்றுந் தீர்ந்தவர்களாகின்றனர்.
எனக்குச் சரண் தாயுமன்று, தந்தையுமன்று, மக்களுமன்று,
சகோதரர்களுமன்று, மற்றொருவருமன்று. என்னுடைய குரு எந்தப்
பாதத்தை என் தலையில் சூட்டினாரோ அதுவே எனக்குச் சரண்.
