நிகழ்காலத்தில் வாழும் மனிதனுக்கு
இன்னும் சொல்லப் போனால் உள்ளதை உள்ளபடி ஏற்று
அந்தந்த கணங்களில் அப்படி அப்படியே வாழ்பவன்
தனக்குள் உள்ள வெற்றிடத்தை
அன்பு, சந்தோஷம் போன்றவற்றால் நிரப்பி கொள்கிறான்.
அது அவனிடம் முன்னமேயே உள்ளது
அதை அவன் கண்டுகொள்கிறான்,
அதனால் அவனுக்கு மீண்டும் வெற்றிடம் உருவாதில்லை
அவனள் இருக்கும் சந்தோஷம் இன்பம் போன்றவை
வெளியில் இருந்த வந்தவையல்ல
அவனுள்ளேயே எப்போதும் இருப்பவை
அவன் அதை உருவாக்கவில்லை
இருப்பதை உணரமட்டுமே செய்தான்
இதற்கு தியானம் ஓர் அளவு உபயோகப்படும்