ஒரு தரமாவது உண்மையாகக் கடவுளிடம் பிரார்த்தனை செய்தவன்
எதற்கும் பயப்பட வேண்டியதில்லை.
இடைவிடாது ஆண்டவனைப் பிரார்த்திப்பவன்
அவனது அருளால் பிரேம பக்தியை அடைகிறான்.
குழந்தாய்,
,
இந்தப் பிரேமையே ஆத்மிக வாழ்வின் இதயமாகும்.
பிருந்தாவன கோபிகள் இதனை அடைந்தனர்.
அவர்கள் இவுவலகத்தில் கண்ணனைத் தவிரப் பிறிதொன்றையும் உணரவில்லை.